100 jaar
‘Mijn vader was de eerste in de straat die een auto had', vertelt mijn 93-jarige moeder wanneer we in een lange rij auto's voor het stoplicht aansluiten. Mams groeide op in Amsterdam als dochter van de bakker. Als kind moest ze meehelpen in de zaak en ging ze met haar vader en de bakkerskar op pad. Er waren veel klanten die brood op de pof kochten, soms werd de rekening betaald, soms ook niet. Zo ging dat in die tijd. Toen mijn moeder ouder werd, verkocht ze de bakkersproducten in de winkel, dat deed ze tot ze ging trouwen. Haar loon in al die jaren was een piano en pianolessen. Ze speelt nog steeds al gaat het niet meer zo vlot als vroeger. Boven op de piano prijkt een foto van haar en pianovirtuoos Wibi Soerjadi, een foto die ik maakte tijdens een huisconcert van hem. Het was een cadeautje voor mijn moeders 80e verjaardag. Mijn moeder kijkt uit het autoraampje en knikt zichtbaar geïrriteerd richting een fietser die ietwat slingerend voorbijrijdt terwijl hij bezig is met zijn telefoon. ‘Och, och', klaagt mams, ‘hoe kan hij nou opletten zo? Ze hebben tegenwoordig allemaal een mobiel in de handen of een koptelefoon op hun hoofd. Je wordt er gek van!' Ja, mams gaat al bijna een eeuw mee en heeft de maatschappij zien veranderen. Dat valt niet altijd mee. Harmonie St. Franciscus uit Babberich heeft die 100 jaar al bereikt. Dat is een feestje waard. U leest het op pagina 5. Over 100 gesproken. Volgende week volgt een verhaal over de 100e podcast van Hope XXL.
Joke Burink