Aangrijpende lezing van Israel van Dorsten, één van de kinderen van Ruinerwold
AlgemeenDUIVEN - Voor een volle zaal met ruim 175 bezoekers gaf Israel van Dorsten op 2 april een lezing in de Ogtent in Duiven, over zijn boek ‘Wij waren, ik ben; weg uit Ruinerwold’.
Door Alie Engelsman
Kunstwerk! organiseerde de lezing in samenwerking met boekhandel Rebers Boek en Buro. Jan Willem Rebers: “Het boek ligt al een tijdje in de winkel en het wordt erg goed verkocht. Het is een aangrijpend verhaal, maar ook één met een boodschap.” Yvonne Kaats de Swart, projectcoördinator van Kunstwerk! de bibliotheek: “We waren helemaal verbaasd dat deze jongen, met zo’n verleden, zo wijs is voor zijn leeftijd en zo positief in het leven staat. Daar wilden we meer van weten. Kunstwerk! wil voor alle doelgroepen in de Liemers het nodige aanboren. Voor dit verhaal is er zeker interesse en het kan mensen handvatten bieden.”
Israel van Dorsten is het vierde kind (van negen) van Gert Jan van Dorsten, die zijn gezin opsloot in afwachting van het einde der tijden. Het gezin, dat aanvankelijk in Meppel woonde, verhuisde in 2010 naar een afgelegen boerderij in Ruinerwold en leefde daar afgescheiden van de rest van de wereld. De drie oudste kinderen waren toen al niet meer bij het gezin.
Israel was 25 jaar toen hij, in oktober 2019, voor de eerste keer in negen jaar, de vrijheid opzocht en probeerde te ontsnappen aan de macht van zijn vader. Zijn angstgevoelens, het bang zijn voor het onbekende, waren voor hem in eerste instantie een grote drempel. Hij omschreef beeldend in zijn lezing hoe hij ‘s nachts, toen iedereen sliep, zijn overall en laarzen aantrok, over de sloot sprong en de voor hem onbekende wereld in trok. Hij liep langs een verlaten kerk, de autoweg, waar een handjevol auto’s hem voorbij raasden en kwam uiteindelijk in de bebouwde kom van het dorp Ruinerwold terecht. Daar zag hij licht branden, hoorde hij mensen praten en muziek spelen. Het dorpscafé was nog open. Hij wilde naar binnen gaan, met mensen praten, maar een gevoel van angst overviel hem. Dit overweldigde hem zo dat hij terug ging naar de boerderij, waar het onveilige leven zelfs vertrouwder leek dan de onbekende wereld.
’Het gaat goed met mij en mijn broers
en zussen’
De tweede keer leek het makkelijker te gaan. Maar eenmaal in het café, sloeg de angst hem weer om het hart en in plaats van de waarheid te vertellen, hing hij een wat verward verhaal op. Hij werd het café uitgezet, kwam in aanraking met de politie, maar vluchtte opnieuw terug naar de boerderij. Hij probeerde, weer thuis, hulp te zoeken via internet met een telefoon die hij in het geheim bezat. Hij vertelde hoe hij keer op keer nul op het rekest kreeg bij verschillende instanties. Hij realiseerde zich dat hij toch echt opnieuw de boerderij moest verlaten. De derde keer dat Israel ‘s nachts naar het café liep besloot iemand, die luisterde naar zijn verhaal, om de politie in te schakelen. Deze bracht hem aanvankelijk weer terug naar de boerderij, omdat ze midden in de nacht geen andere optie zagen. Israel besefte echter dat hij toen niet meer naar binnen kon gaan. Hij had wel zijn angst voor de politie overwonnen en besloot naar het hoofdkantoor in Meppel te lopen, een wandeling van twee uur, en meldde zich daar in de vroege ochtend. Daarna ging alles heel snel. Het gezin werd bevrijd, zijn vader kreeg uiteindelijk de nodige hulp en de media maakten het verhaal wereldwijd bekend.
In een documentaire van NPO, die werd genomineerd voor de Gouden Televizierring in 2021, konden de vier oudste kinderen eindelijk het ware verhaal vertellen.
Israels verhaal over zijn zoektocht, letterlijk en figuurlijk, naar vrijheid, hulp en kracht om zijn angsten te overwinnen is heel indrukwekkend. Hij leerde hoe belangrijk is om zijn verhaal open en eerlijk te vertellen, ondervond ook hoe moeilijk het is om iemand te vinden die echt wilde luisteren naar een verhaal dat eigenlijk te bizar is om te geloven. Het schrijven van het boek, waarin hij in detail kon beschrijven wat er was gebeurd en hoe hij zich daarbij voelde, was voor Israel een vorm van verwerken. ”Het is voor mij de derde fase in het proces. De eerste fase was het vertellen van mijn verhaal aan de politie, de tweede fase de aandacht van de media en de invulling daarvan, maar in deze fase, het schrijven van mijn boek, kon ik echt mijn gevoelens en mijn visie kwijt.”
Israel sloot zijn lezing af met een ontroerende, zelfgemaakte video, waarin de vier oudste kinderen in vrijheid hun ware gevoelens met elkaar konden delen. “Het gaat goed met mij en mijn broers en zussen,” vertelde Israel, die nu sociologie studeert.
Er zijn mensen die op de een of andere manier onderdrukt worden, wellicht niet zo extreem als de kinderen van Ruinerwold, maar die toch bang zijn om hun verhaal te vertellen. Israel hoopt dat zijn boek er aan bijdraagt dat deze mensen sneller hulp gaan zoeken. “Er zijn al mensen die me hebben verteld dat ze na het lezen van mijn boek stappen hebben ondernomen. Dat is mooi om te horen. Ik wil er ook meer mee gaan doen, maar daar kan ik nog niets over vertellen.”
Na de lezing konden de bezoekers een door Israel Dorsten gesigneerd exemplaar van het boek kopen. Daar werd gretig gebruik van gemaakt. Bij boekhandel Rebers Boek en Buro in Zevenaar zijn nog enkele gesigneerde exemplaren in de winkel verkrijgbaar.
Meer informatie: https://uitgeverijpluim.nl/nieuws.