Taart
Ik ben dol op gebak. Ook mijn moeder lustte er pap van, zij ging als toetjesmonster door het leven. Op mijn beurt heb ik dat stukje DNA weer doorgegeven. Als mijn dochter vanuit het westen voor een weekendje naar Zevenaar komt, dan kan ik haar niet blijer maken dan met een hazelnootschuimgebakje van bakkerij Godschalk. Mijn hart bloedde dan ook toen ik las dat het televisieprogramma ‘Taarten van Abel' na twintig jaar stopt. Niet eens zozeer vanwege de taart hoor, het hele, ogenschijnlijk eenvoudige, concept raakt me elke week weer. Banketbakker Siemon de Jong die een huis van een kind met een bijzonder verhaal binnenstapt met zijn bakkersspullen en ingrediënten om samen een taart te maken voor een dierbaar persoon. Het resultaat, een prachtige, persoonlijke taart met veel franje staat in schril contrast met de dialoog die tussen Siemon en het kind ontstaat. Wars van opsmuk, nuchter, vaak ontroerend. Zondag 2 april is de laatste aflevering. Zeven tieners en volwassenen waarmee ‘Abel' ooit een taart bakte, blikken terug en laten zien hoe het hen sindsdien is vergaan. Ieder kind gun je een Abel in zijn of haar leven. Negen meisjes en jongens van de DaVincischool in Zevenaar bouwden geen taart, maar een Supershoe tijdens de landelijke finale van de first lego league. Daarmee werden ze de tweede én verdienden ze een plek in de internationale finale in Marrakech in mei. Voor straks alvast veel succes Rens, Tyas, Max, Emma, Mees, Beaudine, Job, Daan en Sietse. Over een kers op de taart gesproken.
Susan Wiendels