Medaille
Een voor een stal ik de medailles voor mij uit. Van de avondvierdaagse tot aan het schooltafeltennistoernooi. De ene is nog lelijker dan de andere. Nog een gemeenschappelijke noemer: ze zijn meer dan 45 jaar oud. De grote vraag is: waarom bewaar ik ze? Sentimentele waarde kunnen ze niet hebben. Ik had de schurft aan wandelen. Vier dagen tien kilometer lopen en honderden potjes met vet. Ik deed mee omdat het erbij hoorde. Van het tafeltennissen herinner ik me niet de toernooien, maar de talloze potjes tegen mijn vader en broer in de garage en op de zolder van Huis Aerdt. Die geur van het oude kasteel is me meer waard dan een stukje roest. Iedereen krijgt in zijn leven prijzen. De belangrijkste op sportief gebied lag voor mij klaar in 1993 na de met 2-1 verloren voetbalbekerfinale met FC Gelre tegen DVC Den Dungen. Ik weigerde de insigne, omdat ik niet tegen m'n verlies kon. . Spijt heb ik er nooit van gehad. Over de mooiste voetbalverhalen - vooral de feesten en de veldslagen - wordt nog steeds smakelijk verhaald, de anekdotes worden elke keer smeuïger. In Babberich, Oud-Zevenaar en Zevenaar werden recent Alfred Raaymakers, Richard Bouwman en Jan Bergmans in het zonnetje gezet voor hun vrijwilligerswerk. De een kreeg een kunstwerk, de ander een geldbedrag, de derde een Smaragdogige Nachtuul. Wat waren ze geroerd door de waardering. Ertoe doen? Dat wil toch iedereen? Prijzen bevestigen dat je op een zinvolle manier hebt bestaan. Laat ik die medailles toch maar bewaren.
Susan Wiendels