Rob Kolkman en Edwin Aaldering vrijwilligers van het jaar bij OBW
AlgemeenZEVENAAR - “Geen enkele vereniging kan zonder vrijwilligers.” Rob Kolkman kan het weten, want samen met Edwin Aaldering en een heleboel andere vrijwilligers houdt hij OBW draaiende. Alle hulp is onmisbaar, maar toch krijgen Rob en Edwin – voor hun vele, vele tijd en energie – wat extra aandacht als vrijwilligers van het jaar.
Door Kyra Sannes
Er heerst een gezellige sfeer bij OBW: de muziek wordt klaargezet, de broodjes liggen klaar en een paar biertjes zijn alvast geschonken. Alles wordt voorbereid zodat er ná de wedstrijd samen genoten kan worden – dus natuurlijk zijn Rob en Edwin van de partij. Beiden zijn op de nieuwjaarsreceptie uitgeroepen tot vrijwilligers van het jaar. Tenminste… “Ik was ziek, dus ik was er niet,” vertelt Rob lachend. “Mijn vrouw zei dat ik echt wel moest gaan, want die wist het wel, maar het ging niet. Zondagmorgen pas hoorde ik de voicemail van de voorzitter.” Daarop kwam diezelfde avond een ander bestuurslid aan zijn deur met de bos bloemen en de bokaal, natuurlijk.
Edwin was gelukkig wél bij de nieuwjaarsreceptie aanwezig, ook hij was overdonderd. “Bij mij leek iedereen het te weten, behalve ik. Mijn zoon zou eerst niet meegaan, maar ik zag hem toch door de kantine lopen. Toen ze de vrijwilliger van het jaar bekend gingen maken, dacht ik: het zou toch niet waar zijn!” Wel dus. “Het is echt eervolle verassing, een stukje waardering.” Edwin vertelt met een glimlach dat de club hen hiermee misschien stiekem wel aan wil sporen om nog een paar jaar door te gaan. Gelukkig voor OBW, hoeven ze zich daar absoluut geen zorgen over te maken. “Zolang ik dit kan volhouden, blijf ik dit doen.”
“Meer schouders maken het gemakkelijker voor de club om alles te organiseren. Wij zijn daar nu voor gehuldigd, maar eigenlijk is het vanzelfsprekend,” vindt Rob. “Je wilt gewoon proberen om OBW de club te laten blijven die het is.” Toch is de waardering zeker terecht. Rob en Edwin vertellen dat ze elke week tussen de tien en twintig uur bezig zijn. Zo is Edwin technische coördinator van de JO19, JO17 en JO15. Hij is de leider van JO17-1 en assisteert bij twee andere groepen op de zaterdag, omdat zijn zoons daar in spelen. “Op zaterdag maak ik ’s morgens om kwart voor acht hier de poort open, dan draai ik een bardienst tot twaalf uur. Als we een keer een scheidsrechter missen, dan doe ik dat ook nog wel.”
Waar Edwin bezig is met de jeugd, houdt Rob zich vooral bezig met de senioren. “Ik ben al een jaar of twaalf leider van zaterdag 2, wat ik met veel plezier doe.” Hij zit bij allerlei commissies, draait bardiensten op zondag en de woensdagavond en is coördinator van de lagere teams. “Als er iets geregeld moet worden, zoals shirts of ballen, doe je dat eigenlijk tussendoor even, gewoon met een appje of telefoontje.” Toch doet hij zoveel telefoontjes en appjes, dat de uren behoorlijk aan tikken. Edwin als Rob vinden dat niet erg. Edwin: “De dingen die wij doen, die vind ik ook léuk om te doen. Anders kan je het niet zo lang volhouden. Sommige ouders vinden het echt een plicht om een keer grensrechter te zijn, of om een bardienst te draaien, maar als elke ouder van een jeugdlid een keer íets doet, is het zoveel gemakkelijker. Dat geldt niet alleen voor OBW, dat geldt voor de hele samenleving.”
Over OBW
Rob en Edwin komen elkaar niet eens zo vaak tegen bij het vrijwilligerswerk, maar een biertje drinken – dat doen ze wel samen. Rob omschrijft OBW als een warme, gezellige club. Edwin is het daar helemaal mee eens: “Er is bijna geen onenigheid, nagenoeg iedereen kent elkaar. Dat is gewoon het gemoedelijke van OBW.” Sfeer is heel bepalend volgens de mannen. “De terugloop van het aantal leden is nihil, de laatste jaren zijn we zelfs een beetje aan het groeien. Dan denk ik dat we met z’n allen wel lekker bezig zijn.” En met z’n allen, dat is het zeker: Edwin heeft er drie kinderen rondlopen en ook Robs zoon voetbalt zijn zoon er. “Mijn vader heeft hier als terreinmeester rondgelopen, mijn moeder heeft twintig jaar op zondag achter de bar gestaan en mijn broer was laatst al vijfentwintig jaar lid,” voegt Rob nog toe. Zelf heeft hij tot z’n dertigste gevoetbald, ook al heeft hij een tijd ergens anders gewoond. Maar, zo stelt hij: “Als je dan terugkomt, is dit het eerste waar je weer naartoe gaat.” In tegenstelling tot Rob heeft Edwin nooit bij OBW gevoetbald: “Mijn oudste zoon kwam hier in het team. Ze hadden geen trainer, dus ja, goed, dan doe je dat. Zo word je langzaam besmet met het OBW-virus.” Dat ‘OBW-virus’ bestaat uit een boel mooie momenten, gelukkig. “Vorig jaar het kampioenschap, natuurlijk: dan ben je met z’n allen en dan ben je blij, maar ook als het niet lukt, blijft de club bij elkaar. Dat is OBW.”
Net als het onderling met elkaar ouwehoeren, ook dát is volgens Edwin OBW. “Zo hadden we laatst een FIFA-toernooi, waarbij tachtig jeugdleden hier allemaal in de kantine zaten te gamen. Dat zijn de momenten waar je van geniet.” Deze activiteit was redelijk uitzonderlijk, maar er zijn ook genoeg evenementen die jaarlijks terugkomen, zoals het zes-tegen-zes toernooi of de nieuwjaarsreceptie. “Dat is ook altijd leuk,” lacht Rob. “Maar ja, dan moet je er wel zijn, hè.”
