‘Ik heb altijd gezegd dat ik een geel-zwart hart heb’
Bart Vink (78) krijgt Gouden Speld en is 60 jaar lid bij DCS
ZEVENAAR - DCS heeft meer dan tweehonderd vrijwilligers, maar Bart Vink is toch wel een hele speciale. Hij is al 60 jaar lid van zijn club en heeft tal van vrijwilligerstaken op zich genomen. Voor al zijn inspanningen en liefde werd Bart verrast met de Gouden Speld van de KNVB.
Door Kyra Sannes
Bart heeft nu twee oorkondes erbij om te laten zien: één van 60 jaar lidmaatschap bij DCS en één van de KNVB voor al zijn inzet… plus de Gouden Speld die daarbij hoort, natuurlijk. Dat laatste was een grote verassing: “Het was toeval dat ik al mijn kinderen bij me had, niemand wist het. Dat ik gehuldigd zou worden voor zestig jaar lidmaatschap was mij wel verteld, maar nog voordat die huldiging was, kwam er iemand van de KNVB tevoorschijn. Ik had niet eens in de gaten dat het voor mij was, totdat hij mijn naam zei.” Thea, Barts vrouw, vertelt dat zij en de kinderen ook niks doorhadden: “Die meneer was aan het praten en onze zoon vroeg: ‘Pa, voor wie zou dat zijn dan?’ Toen zei Bart nog: ‘Ik zou het bij God niet weten, er zijn hier zoveel die het kunnen wezen.’” Voor Bart kwam het echt vanuit het niets. “Ik mocht naar voren komen en toen kreeg ik dus deze opgespeld.” Hij tikt op het doosje met de Gouden Speld erin, die sinds 8 januari eervol op de tafel staat. “Daar werd ik wel stil van, ook een beetje emotioneel. Ik was blij… ik had het echt niet zien aankomen.” Onverwacht dus, maar, zo zegt Thea: “Echt verdiend.” Zelf is Bart niet zo van de aandacht, maar de reactie van zijn kleindochter betekent des te meer voor hem: “Laatst kwam ze op bezoek en zei: ‘Opa, je komt in de krant, je wordt beroemd!’ Nou, dan denk ik dat ik het goed gedaan heb.”
Voetballer
Voorafgaand aan al zijn vrijwilligerswerk, heeft Bart dertig jaar lang bij DCS gevoetbald. “Wat ik belangrijk vind voor een club, is dat je de jeugd van de straat afhoudt. Dat je ze een stukje invulling geeft aan wat ze kunnen doen, en waar ze denk ik ook een stukje opvoeding krijgen van wat wel en niet mag, een stukje discipline.” Ondanks dat heeft Bart het zelf nooit als een opvoeding ervaren. “Het was alleen maar plezier, voetballen was leuk. Behalve één keer, toen hadden we met 20-0 verloren. Dat zijn de minder leuke zondagen,” vertelt hij lachend. Vóór DCS, voetbalde Bart bij SDZZ, wat toen bekend stond als SDZ: “De kruidenier die altijd bij ons thuiskwam, Theo Jansen, richtte in 1957 deze club op. Die had voetballers nodig, dus hij was ook bij ons thuis aan het pushen. Mijn ouders hadden het niet breed, dus hij betaalde volgens mij nog onze voetbalschoenen, voor mij en m’n broer.” Bart had de smaak te pakken en stapte op zijn achttiende naar DCS over, dat was toen dé club in Zevenaar, vertelt hij. Na jaren van voetballen stopte hij in 1992, toen hij bijna 48 was. “Dat was eigenlijk wel grappig. Bij mijn laatste wedstrijd ging ik uit het veld en mijn zoon van vijftien kwam erin. Hij scoorde ook nog, wat mij bijna nooit lukte,” lacht Bart.
'Er worden schitterende verhalen verteld, er is humor'
Het voetballen zit dus in de familie. “Onze kinderen zijn volgens mij op het voetbalveld geboren,” legt Thea uit. “Die hebben daar de fles nog gehad en onze twee jongens voetbalden zelf ook.” Barts kleinzoon is nu druk bezig bij SDZZ, dus Bart gaat nog regelmatig terug naar het oude nest om wedstrijden te bekijken. Daarbij is het niet alleen het voetballen zélf waar Bart zo dol op is. Op de vraag wat deze sport zo leuk maakt, geeft Thea lachend antwoord voor haar man: “De derde helft! Gezellig in de kantine, natuurlijk.”
Vrijwilliger
Bart kan een hele pagina vullen met zijn werkzaamheden. Hij was leider en grensrechter, drukte de DCS-Post en bracht die rond, was vijftien jaar langs wedstrijdsecretaris voor de senioren, was tien jaar secretaris bij de supportersvereniging, hielp bij en organiseerde toernooien, maakte kleedkamers schoon… en ga zo nog maar even door. De bijzonderste taak van dit lijstje kiezen, lukt niet. “Ik kan je wel vertellen dat ik bijna alles leuk vond.” Veel van deze taken liggen inmiddels achter hem: “Ik moest sommige dingen met pijn in mijn hart afstoten.” Ook al is hij er zelf niet meer mee bezig, toch blijft daar een beetje van hem achter. Zo heeft hij samen met een andere vrijwilliger een dik handboek gemaakt voor de supportersvereniging: dit moet zus, dit kan je zo doen, denk hier ook nog aan… En ook al is Bart eigenlijk niet meer verantwoordelijk voor de kerstbingo, hij was tóch de hele dag aanwezig bij het opzetten. Daarnaast is hij natuurlijk druk bezig met zijn huidige taken. Bart is al acht jaar vertegenwoordiger van het DCS-bestuur bij uitwedstrijden, sinds 2004 maakt hij elke dinsdagochtend de accommodatie schoon rondom het hoofdveld en sinds 2013 plant hij de clubhuisdiensten. Bart heeft nog altijd plezier bij DCS: “Er worden schitterende verhalen verteld, er is humor. We trakteren elkaar als we jarig zijn, vooral binnen het dinsdagmorgenclubje.” En dát is het belangrijkste voor Bart: de mensen. “Ik heb altijd gezegd dat ik een geel-zwart hart heb, naar de kleuren van club. Je komt in een familie terecht.” Zijn vrouw, Thea, verwoordt het zo: “Het gaat om de gezelligheid. Je wilt niet afstompen achter de geraniums.” Bart knikt daarop instemmend. “Nee, daar vind ik het nog te vroeg voor. Ik houd dit zo lang mogelijk vol.”
