Hardlopen van Diek noar Diek
De Dijkencross Pannerden, sinds 1968, gaat nooit verloren
PANNERDEN - Zondag 8 januari. Over de glimmende keien langs de kerk lopen voor de start al mensen die van heinde en verre naar Pannerden zijn gekomen. Het piepen van de hardloopschoenen wordt overstemd door de klanken van het draaiorgel, dat speciaal voor de laatste dag van deze editie van de Dijkencross richting Pannerden is gehaald. De geur van glühwein, lachende kinderen en geconcentreerde gezichten staan symbool voor de afsluiting van opnieuw een iconische Dijkencross.
Door Indy Roelofs
Een vrouw van de organisatie staat op in de inschrijfzaal. Met een vriendelijke lach verwelkomt ze verschillende deelnemers. Achterin de rij ziet ze een bekende staan, ze zwaait en loopt naar hem toe voor een praatje. In dezelfde rij staat een oudere man. Terwijl hij lachend voor zich uitkijkt stroopt hij z'n sokken op. Het niet stil kunnen houden van zijn voeten verraadt dat hij stiekem wel een beetje nerveus is. "Ben je zenuwachtig?” vraagt hij aan een meisje dat naast haar vader staat. "Nee hoor,” zegt het meisje, "dit is alweer m'n derde keer.” Haar vader lacht, terwijl hij zijn startnummer aanneemt achter de tafel. De twee heren en het meisje babbelen vrolijk door en wensen elkaar succes, Vader gaat nog snel even naar het toilet. Ondertussen wacht het meisje in de zaal waar de geur van spanningszweet en deodorant langs walmt.
Ondertussen roepen buiten de schelle speakers om dat de start van de vijf kilometer zo zal beginnen. De verkeersregelaars wandelen richting hun post. De waterige oogjes op hun lachende gezichten verlinken dat ze gisteren nog tot laat samen in de kroeg hebben gezeten. Langzaam wurmen mensen zich over en langs de dranghekken waar verschillende lokale bedrijven hun reclamebanners aan hebben gehangen. De mensen met een atletiekshirtje lopen vanaf de voorkant richting de menigte, zodat ze zo snel mogelijk van start kunnen gaan. Achteraan staan twee oudere mannen te praten; eentje poetst nog even zijn beslagen bril. De spanning is te lezen op het voorhoofd van een man vooraan. De druppels zweet over zijn kale hoofd laten zien dat z'n warming-up al vrij intensief is geweest.
Aftelmoment
Nadat het draaiorgel kort het zwijgen is opgelegd begint het aftelmoment. Twee mannen staan op het podium. Terwijl een het startpistool de lucht in zwaait probeert de ander via de microfoon het publiek mee te laten joelen met zijn aftellen. Drie, twee, één en pats, de lopers zijn weg. Met aangespannen bovenbenen vliegen ze gezamenlijk van start. Een vrouw achterin het peloton zwaait nog even naar het publiek en rent lachend achter de menigte aan.
Nog geen seconde nadat de bezemwagen langsrijdt vliegt een jongetje over het hekwerk. Een minuut na de start van de vijf begint ook de tweeëneenhalve kilometer voor de jonge lopers. Twee kinderen geven elkaar lachend een high-five. Wanneer ook zij weggeschoten worden joelt het publiek stiekem nog ietsje harder. Een moeder roept de naam van haar dochter nog snel met een hoge stem, waarna ze een klappende vriendin lachend in de armen vliegt.
Snel komen de eerste lopers van de vijf kilometer na het eerste lusje terug. Een deel van het publiek manoeuvreert zich naar de bovenkant van de dijk om de lopers voor de eerste keer te verwelkomen. Een grijze Mercedes met oranje zwaailicht passeert. Er niet ver achter lopen twee heren kort langs elkaar. Voorop loopt een jongen hijgend voorbij. Het nonchalante van zijn rode petje achterstevoren op zijn hoofd staat in schril contrast met zijn geconcentreerde blik en luide gehijg. Een man in het publiek schreeuwt hem na: “Kom op Tom!”. Nadat de eerste drie heren passeren, volgt zo’n tien seconden later een ander groepje met daarin al de eerste dame. Met haar blonde paardenstaart is ze een opvallende verschijning tussen het groepje heren. Langs de weg juichen de vrouwelijke supporters ook nog iets harder voor de jongedame.
Handenklappend juicht het publiek verder bij het passeren van het middenschip. De twee oudere vrienden lopen trots langs. De linker slaat de rechter even vriendelijk op zijn rug en lacht naar zijn toejuichende vrouw. Ook twee kletsende dames knipogen en zwaaien kort wanneer ze soepel de dijk af paraderen. Even later passeert de bezemwagen, waarna het hekwerk verplaatst moet worden om de kinderen van de tweeëneenhalf te verwelkomen.
Met een snelle tijd komen de eerste kinderen binnen. Lachend sprinten ze de dijk af. Onderaan de dijk vliegen enkele meisjes en jongens hun ouders in de armen. Op de dijk zie je de laatste kinderen ineens weer sprinten, nadat ze stiekem een stukje wandelden.
Van Ruysdael
Zo’n tweehonderd meter na de bezemwagen van de tweeëneenhalf komt ook de voorste Mercedes van de vijf kilometer er alweer aan. Achter de auto lopen de eerste mannen als gladiatoren de dijk over. Boven hen komen de zonnestralen door de wolken heen. De beroemde landschapsschilder Jacob van Ruysdael zou dit plaatje geschilderd kunnen hebben. Voorop loopt de jongen met het nonchalante petje. Lachend sprint hij als eerste over de finish. Met achttien minuten op de klok komt ook de eerste dame binnen. Vrijwel iedere loper wordt onthaald in het warme bad onderaan de dijk bij de finish. De éen hijgend; de ander steekt heroïsch zijn handen en kijkt naar boven.
Nu de tien kilometer nog en dan zit de jaarlijkse traditie, waar het hardloopplezier en het trotseren van alle weerelementen in de laatste twee zondagen van het oude en eerste twee zondagen van het nieuw jaar voorop staan, er weer op. De Dijkencross Pannerden, sinds 1968, gaat nooit verloren.