Rob de Nijs
De laatste dag van het jaar. Ik word wakker met Rob de Nijs. Niet naast me, maar in m'n hoofd. Het is de ritme van de regen, die niet zachtjes, maar keihard tegen het raam tikt.
Om deze druppels onder de noemer entertainment te scharen is misschien een brug te ver. Maar ik voel wél in al mijn vezels de geborgenheid. Straks rustig opstaan, oliebollen en appelbeignets ophalen bij Scouting Subanhara, deze column schrijven, btw-aangifte doen en een laatste kleinigheidje kopen voor de gastheer en -vrouw van vanavond. Problemen als stikstof, klimaat, woningnood, asielbeleid, kansenongelijkheid en toenemende polarisatie ten spijt, wat ben ik als vrouw blij dat mijn bed in Nederland staat en niet in Afghanistan. Rob de Nijs komt opnieuw om de hoek kijken. Ben ik rijker dan ik ooit had durven dromen, in Afghanistan staat ‘Banger hart' met stip op één. Sinds de Taliban er aan de macht is worden de rechten van meisjes en vrouwen op het gebied van onderwijs, werk en bewegingsvrijheid op gruwelijke wijze geschonden. Een perfect klimaat voor kindhuwelijken. Tijdens zijn afscheidsconcert op 15 december oogde Rob de Nijs breekbaar, maar niet gebroken. Zijn boodschap was helder: ‘Vrede is ver, verder dan ooit, zo dicht bij huis rusten de wapens nooit. Laat alles wat ademt in vrede bestaan.' Dat begint bij jezelf. Kijk om je heen in het mooie Liemers. Elke dag en elke gesprek is een begin van de toekomst.
Ik wens iedereen een prachtig 2023!
Susan Wiendels